Σάββατο 31 Μαρτίου 2018

Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών Δ τόμος

(Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης)
Περί πλάνης και διαφόρων ζητημάτων
Image result for φιλοκαλίαΠρόσεξε τί θέλω να γνωρίζεις με ακρίβεια περί της πλάνης, ώστε να φυλάγεσαι απ' αυτήν, μην τυχόν από άγνοια πάθεις μέγιστη βλάβη και χάσεις την ψυχή σου. Το αυτεξούσιο του ανθρώπου εύκολα κλίνει σε κοινωνία με τους δαίμονες, και μάλιστα των ανθρώπων εκείνων που δεν έχουν πείρα, και είναι σαν να κυβερνιούνται από αυτούς.

Γιατί κοντά και γύρω στους αρχαρίους και τους ιδιόρρυθμους περιφέρονται οι δαίμονες ετοιμάζοντας παγίδες λογισμών και λάκκους πτώσεων και όλεθρο διά μέσου φαντασιών. Η πόλη τους δηλαδή βρίσκεται κάτω από την εξουσία των βαρβάρων. Και δεν πρέπει να απορούμε αν κάποιος πλανήθηκε, ή έχασε το νου του, ή δέχθηκε ή δέχεται πλάνη, ή βλέπει πράγματα ξένα προς την αλήθεια, ή λέει από απειρία και άγνοια πράγματα που δεν πρέπει.

Γιατί πολλές φορές κάποιος μιλώντας από αμάθεια για την αλήθεια, και λέγοντας χωρίς να καταλάβει άλλ' αντ' άλλων, δε γνωρίζει να πει τα ορθά, κι έτσι τάραξε πολλούς και με την ανοησία του προκάλεσε ντροπή και γέλια σε βάρος των ησυχαστών. Δεν είναι θαυμαστό να πλανηθεί κάποιος αρχάριος και ύστερα από πολλούς κόπους· αυτό έγινε σε πολλούς και τωρινούς και παλιούς που αναζητούσαν το Θεό.

Η μνήμη του Θεού, δηλαδή η νοερά προσευχή, είναι υψηλότερη απ' όλες τις πνευματικές εργασίες. Αυτή είναι η κεφαλή των αρετών, επειδή είναι αγάπη Θεού. Κι εκείνος που θέλει να πλησιάσει στο Θεό με αναίδεια και θρασύτητα, και βιάζεται να τον ομολογεί καθαρά και να τον αποκτήσει μέσα του, εύκολα θανατώνεται από τους δαίμονες αν το επιτρέψει ο Θεός, γιατί ζήτησε με τόλμη και αυθάδεια όσα δεν ταιριάζουν στην κατάστασή του κι επιδίωξε με αλαζονεία να τα επιτύχει πρόωρα.

Πολλές φορές όμως ο Κύριος, ενώ μας βλέπει τολμηρούς στα μεγάλα και υψηλά, μας σπλαχνίζεται και δε μας παραχωρεί στον πειρασμό, για να αντιληφθεί καθένας μόνος του την υπερηφάνειά του και να μετανοήσει προτού γίνει όνειδος και περίγελως των δαιμόνων και άξιος να τον κλαίνε οι άνθρωποι, και μάλιστα εκείνος που επιζητεί με μακροθυμία και ταπείνωση και, το μεγαλύτερο, με υποταγή και ερώτηση των εμπείρων αυτό το θαυμαστό έργο, μην τυχόν αντί σιτάρι θερίσει χωρίς να καταλάβει αγκάθια και αντί γλυκύτητα πίκρα, και αντί σωτηρία βρει την απώλειά του.

Γιατί μόνον οι δυνατοί και τέλειοι μπορούν να μονομαχούν πάντοτε με τους δαίμονες και να υψώνουν εναντίον τους το ξίφος του Πνεύματος, δηλαδή το λόγο του Θεού(Εφ. 6, 17). Οι αδύνατοι και αρχάριοι έχουν σαν οχυρό τους τη φυγή, με ευλάβεια και φόβο, αποφεύγοντας τον πόλεμο και μη τολμώντας πρόωρα, κι έτσι ξεφεύγουν το θάνατο.


paterikakeimena

Φώτης Κόντογλου: Χαρμολύπη ἢ τὸ Χαροποιὸν Πένθος

«Ταῦτα λελάληκα ὑμὶν ἴνα ἡ χαρὰ ἡ ἐμὴ ἐν ὑμὶν μείνη καὶ ἡ χαρὰ ὑμῶν πληρωθῆ» (Ἰω. ΙΕ’.11). «Ἡ γυνὴ ὅταν τίκτη, λύπην ἔχει, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα αὐτής• ὅταν θὰ γεννήση τὸ παιδίον, οὐκέτι μνημονεύει τῆς θλίψεως, διὰ τὴν χαρὰν ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωπος εἰς τὸν κόσμον. Καὶ ὑμεῖς οὒν λύπην μὲν νῦν ἔχετε• πάλιν δὲ ὄψομαι ὑμᾶς καὶ χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία, καὶ τὴν χαρὰν ὑμῶν οὐδεὶς αἴρει ἀφ’ ὑμῶν.» (Ἰω. ΙΣΤ’. 20).
Ἀληθινὴ κι’ ὄχι ψεύτικη χαρὰ νοιώθει μονάχα ὅποιος ἔχει τὸν Χριστὸ μέσα του, κ’ εἶναι ταπεινός, πράος, γεμάτος ἀγάπη. Ἀληθινὴ χαρὰ ἔχει μονάχα ἐκεῖνος ποὺ ξαναγεννήθηκε στὴν ἀληθινὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ... Κι’αὐτὴ ἡ ἀληθινὴ χαρὰ βγαίνει ἀπὸ καρδιὰ ποὺ πονᾶ καὶ θλίβεται γιὰ τὸν Χριστό, καὶ βρέχεται ἀπὸ τὸ παρηγορητικὸ δάκρυο τὸ ὁποῖο δὲν τὸ γνωρίζουνε οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, κατὰ τὸν ἅγιο λόγο ποὺ εἶπε τὸ στόμα τοῦ Κυρίου : «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι...
αὐτοὶ παρακληθήσονται» (Μάτθ. Ε’. 4), «Καλότυχοι ὅσοι εἶναι λυπημένοι, γιατί αὐτοὶ θὰ παρηγορηθοῦνε.» Κι’ ἀλλοῦ λέγει : «Καλότυχοι ὅσοι κλαῖτε τώρα, γιατί θὰ γελάσετε.» (Λούκ. ΣΤ’. 21). Ὅποιος λυπᾶται καὶ ὑποφέρνει γιὰ τὸν Χριστό, πέρνει παρηγοριὰ οὐράνια καὶ εἰρήνη ἀθόλωτη. Παράκληση δὲν θὰ πεῖ παρακάλεσμα, ἀλλὰ παρηγοριά. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα λέγεται Παράκλητος, δηλαδὴ Παρηγορητής, ἐπειδὴ ὅποιος τὸ πάρει, παρηγοριέται σὲ κάθε θλίψη του καὶ βεβαιώνεται καὶ δὲν φοβᾶται τίποτα. Κι’ αὐτὴ ἡ βεβαιότητα ποὺ δέχεται μυστικά, τὸν κάνει νὰ χαίρεται πνευματικά. Καὶ πάλι λέγει ὁ Κύριος παρακάτω στὴν ἐπὶ τοῦ Ὅρους ὁμιλία : «Μακάριοι ἐστὲ ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ,» (Μάτθ. Ε’, 11). Καὶ κατὰ τὸν μυστικὸ Δεῖπνο εἶπε στοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους: «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμὶν ὅτι κλαύσετε καὶ θρηνήσετε ὑμεῖς, ὁ δὲ κόσμος χαρήσεται• ὑμεῖς δὲ λυπηθήσεσθε, ἀλλ’ ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται.» (Ἰω.ἰστ’ 20). Ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ τὰ λένε χαρὲς οἱ ἄνθρωποι, δὲν εἶναι ἀληθινὲς χαρές• μία εἶναι ἡ ἀληθινὴ χαρά, τούτη ἡ ἡ πονεμένη χαρὰ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ξαγοράζεται μὲ τὴ θλίψη, γιὰ τοῦτο κι’ ὁ Κύριος τὴ λέγει «πεπληρωμένη», δήλ. τέλεια, ἀληθινή, σίγουρη. (Ἰω. ἰστ’ 25). Κι’ ὁ ἅγιος Παῦλος στὶς Ἐπιστολὲς τοῦ λέγει πολλὰ γι’αὐτὴ τὴ βλογημένη θλίψη ποὺ εἶναι συμπλεγμένη μὲ τὴ χαρά: «Ἡ λύπη γιὰ τὸν Θεό, λέγει, φέρνει ἀμετάνοιωτη μετάνοια γιὰ τὴ σωτηρία (δήλ. ἡ λύπη ποὺ νοιώθει ὅποιος πιστεύει στὸν Θεό, κάνει ὥστε ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος νὰ μετανοιώσει καὶ νὰ σωθεῖ, χωρὶς νὰ ἀλλάξει γνώμη καὶ νὰ γυρίσει πίσω στὴν ἁμαρτία), ἐνῶ ἡ λύπη τοῦ κόσμου φέρνει τὸν θάνατο.» (Κορινθ. Β’ ζ’10). Κι’ ἀλλοῦ λέγει πὼς οἱ χριστιανοὶ φαίνουνται στοὺς ἀσεβεῖς πὼς εἶναι λυπημένοι, μὰ στ’ ἀληθινὰ χαίρουνται :»ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες,» (Κορινθ. Β’ στ’ 10). Ἀπ’ αὐτὴ τὴν παντοτινὴ χαρὰ φτερωμένος ὁ ἅγιος Παῦλος, γράφει ὁλοένα στοὺς μαθητάδες του : «Χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε!» (Φιλιπ. δ’ 4). «Πάλιν χαρῆτε.» (Φιλιπ. β’28). «Πάντοτε χαίρετε.» (Θεσσαλ. ε. 16). «Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε.» (Κορινθ. Β’. ζ 16).
Μέσα στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ποὺ εἶναι ὁ ἴσκιος τῆς Καινῆς Διαθήκης, εἶναι παραστημένα ὅλα σὰν σκεπασμένα, συμβολικά, ὅπως εἶναι ἡ θυσία τοῦ Ἀβραάμ, τύπος τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ, οἱ δώδεκα γυιοὶ τοῦ Ἰακὼβ τύπος τῶν δώδεκα ἀποστόλων, κ.λ.π. Ἔτσι καὶ τὸ πικρὸ νερὸ τῆς Μερρᾶς ποὺ τὸ ἔκανε γλυκὸ ὁ Μωυσῆς μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, παριστάνει τὴ λύπη τῆς ἁμαρτίας ποὺ τὴν ἄλλαξε ὁ Χριστὸς σὲ χαρά, «εἰς ὕδωρ ἀλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον.» Τούτη τὴν πνευματικὴ Χαρὰ ποὺ γεννιέται ἀπὸ τὰ δάκρυα, ἐνοίωσε μέσα του κι’ ὁ Δαυΐδ κ’ ἔλεγε: «Κύριε, ἐν θλίψει ἐπλάτυνας μέ», «Κύριε, μὲ τὴ λύπη ἄνοιξες τὴν καρδιά μου.» Κι’ ἀλλοῦ λέγει: «Τὸ ἑσπέρας αὐλισθήσεται κλαυθμὸς καὶ εἰς τὸ πρωΐ ἀγαλλίασις.» (Ψάλμ. κθ’.) καὶ πάλι λέγει : «Κύριος ἐγεννήθη βοηθός μου. Ἔτρεψας τὸν κοπετόν μου εἰς χαρὰν ἐμοί.» (Ψάλμ. κθ’.) Κι’ ἀλλοῦ λέγει : «Γεύσασθε καὶ ἴδατε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος. Μακάριος ἀνὴρ ὁ ἐλπίζων ἐπ’ αὐτόν.» (Ψάλμ. λγ’.). Κι’ ἀλλοῦ λέγει : «Πολλαὶ αἳ θλίψεις τῶν δικαίων, καὶ ἐκ πασῶν αὐτῶν ρύσεται αὐτοὺς ὁ Κύριος.» (Ψάλμ. λγ’).
Γὶ’ αὐτὴ τὴν πνευματικὴ χαρὰ ποὺ δίνει ὁ Χριστὸς σὲ ὅσους τὸν ἀγαποῦνε καὶ ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὴ θλίψη, γράψανε πολλὰ καὶ θαυμαστὰ οἱ ἅγιοι Πατέρες. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος τὴ λέγει Χαροποιὸν πένθος καὶ Χαρμολύπη. «Πένθος γιὰ τὸν Θεό, λέγει, εἶναι τὸ νάναι σκυθρωπὴ ἡ ψυχή σου, κ’ ἡ καρδιά σου νὰ ποθεῖ νὰ πικραίνεται, καὶ ν’ ἀποζητᾶ ὁλοένα αὐτὸ ποὺ διψᾶ, κ’ ἐπειδὴ δὲν τὸ βρίσκει, νὰ τὸ κυνηγᾶ μὲ πόνο καὶ νὰ τρέχει ξοπίσω του κλαίγοντας ἀπαρηγόρετα». «Βάστα γερὰ τὴ μακάρια τούτη χαρμολύπη καὶ τὴν ἁγιασμένη κατάνυξη, καὶ μὴν πάψεις νὰ τὴν ἐργάζεσαι μέσα σου, ὡς ποὺ νὰ σὲ κάνει νὰ ὑψωθεῖς ἀπὸ τοῦτον τὸν κόσμο, καὶ νὰ σὲ παραστήσει καθαρὸν στὸν Χριστό».»Ὅποιος πορεύεται ἀδιάκοπα μὲ θλίψη, αὐτὸς γιορτάζει ἀκατάπαυστα• κι’ ὅποιος ὁλοένα διασκεδάζει, αὐτὸς μέλλεται νὰ ἀπολάψει θλίψη αἰώνια». «Ἐγὼ λογιάζοντας τὸ λογὴς εἶναι τούτη ἡ θλιμένη κατάνυξη, ἀπορὼ• πῶς γίνεται, κάποιο πράγμα ποὺ λέγεται κλάψιμο καὶ λύπη, νὰ ἔχει μέσα τοῦ τὴ χαρὰ καὶ τὴν εὐφροσύνη περιμπλεγμένα συναμεταξύ τους σὰν τὸ μέλι μὲ τὸ κερὶ .» Αὐτὴ ἡ οὐράνια παρηγοριὰ εἶναι κάποια ἀνακούφιση καὶ θεϊκὴ ξαλάφρωση ποὺ παρηγορὰ τὴν πονεμένη καὶ λυπημένη ψυχή, ὁπού θλίβεται γιατί χωρίσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὶς ἁμαρτίες της. Αὐτὴ ἡ βοήθεια εἶναι μία θεϊκὴ ἐνέργεια ποὺ ξανανηώνει καὶ καινουργιεύει τὶς δυνάμεις τῆς ψυχῆς ὁπού κατάπεσε στὴν πίκρα καὶ στὴ σκληρὴ λύπη, καὶ στέκεται καταφαρμακωμένη ἀπὸ τὴν ἀμέτρητη πίκρα της, ἀπελπισμένη ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες της. Καὶ τούτη ἡ χαριτωμένη βοήθεια ἀλλάζει τὰ πονεμένα δάκρυά της σὲ κάποια παρηγοριὰ θαυμαστὴ κι’ ἀνακουφιστική». «Κανένα πράγμα δὲν ταιριάζει μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη, ὅσο αὐτὸ τὸ χριστιανικὸ πένθος». « Ὅποια ἐνάρετη ζωὴ κι ἂν κάνουμε, ἂν δὲν ἔχουμε καρδιὰ θλιμένη καὶ πονεμένη, γιὰ μάταιη κι’ ἀδιαφόρετη λογαριάζεται}. Τοῦτο τὸ βλογημένο καὶ θεάρεστο κλάψιμο εἶναι μία λύπη ἀλησμόνητή της ψυχῆς, μία ὄρεξη πονεμένη τῆς καρδιᾶς, ποὺ ζητᾶ μὲ δάκρυα καὶ μὲ μεγάλον πόθο τὸν Θεό».
Κι’ ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος λέγει : «Σὰν λυτρωθεῖ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς της, καὶ σὰν περάσει μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ τὴν πονηρὴ θάλασσα, καὶ βλέπει μπροστά της τοὺς ἐχθρούς της νὰ χάνουνται, στοὺς ὁποίους ἤτανε πρωτήτερα δούλα, ἀναγαλλιάζει μὲ μία χαρὰ ἀνεκλάλητη καὶ δοξασμένη, γιατί παρηγοριέται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ξεκουράζεται στὸν Κύριο. Τότε τὸ πνεῦμα ποὺ ἔλαβε, τραγουδᾶ κάποιο καινούριο τραγούδι μὲ τὸ τύμπανο, ἤγουν μὲ τὸ σῶμα, καὶ μὲ τῆς κιθάρας, ἤγουν τῆς ψυχῆς, τὶς λογικὲς κόρδες καὶ τοὺς λεπτότατους λογισμούς, καὶ μὲ τὸ δοξάρι τῆς θείας χάρης, καὶ ψέλνει ὕμνους στὸν ζωοδότη Χριστό.» «Σὲ τοῦτο οἱ χριστιανοὶ εἶναι διαφορετικοὶ ἀπὸ ὅλο τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, καὶ μεγάλη ἀπόσταση ὑπάρχει ἀνάμεσά τους, γιατί ἔχουνε τὸν νοῦ τους καὶ τὴ διάνοιά τους στὸ οὐράνιο φρόνημα, καὶ καθρεφτίζουνε μέσα τοὺς τὰ αἰώνια ἀγαθά, ἐπειδῆς ἔχουνε τὸ ἅγιον Πνεύμα• γιατί γεννηθήκανε ἄνωθεν κι’ ἀξιωθήκανε νὰ γίνουνε τέκνα τοῦ Θεοῦ μὲ ἀλήθεια καὶ μὲ δύναμη, καὶ κατασταθήκανε σταθεροὶ καὶ στέρεοι κι’ ἀσάλευτοι κι’ ἀναπαυμένοι ὕστερα ἀπὸ πολλοὺς ἀγῶνες καὶ κόπους, χωρὶς νὰ ταράζονται πιὰ ἀπὸ ἄστατους καὶ μάταιους λογισμούς. Σ’ αὐτὸ εἶναι πιὸ μεγάλοι καὶ πιὸ καλοὶ ἀπὸ τὸν κόασμο, ἐπειδῆς ἔχουνε τὸ νοῦ τους καὶ τὸ φρόνημα τῆς ψυχῆς τους στὴν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν ἀγάπη τοῦ ἁγίου Πνεύματος».
Ὁ ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος γράφει γιαυτὰ τὰ βλογημένα δάκρυα : «Ἂν δὲν φτάξεις στὰ δάκρυα, μὴν νομίσεις πὼς ἔφταξες κάπου στὴ διαγωγή σου καὶ στὴν πολιτεία σου, γιατί ὡς τὰ τότε, τὸν κόσμο ὑπηρετοῦνε οἱ κρυφοὶ διαλογισμοί σου, δηλαδὴ μὲ τὸν ἔξω ἄνθρωπο κάνεις τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ὁ μέσα ἄνθρωπος εἶναι ἀκόμα ἄκαρπος• ἐπειδὴ ὁ καρπὸς τοῦ ἔρχεται ἀπὸ τὰ δάκρυα. Γιατί σὰν φτάξςεις στὴ χώρα τους, τότε νὰ ξέρεις πὼς βγῆκε ἡ διάνοιά σου ἀπὸ τὴ φυλακὴ τούτου τοῦ κόσμου κι’ ἔβαλε τὸ πόδι της στὴ στράτα τοῦ καινούριου κόσμου,, κι’ ἄρχισε νὰ μυρίζει ἐκεῖνον τὸν καινούριον ἀέρα τὸν θαυμαστόν. Καὶ τότε ἀρχίζουνε νὰ τρέχουνε τὰ δάκρυα, ἐπειδὴ κοντεύει νὰ γεννηθεῖ τὸ πνευματικὸ νήπιο. Γιατί ἡ χάρη, ποὺ εἶναι ἡ μητέρα ὅλων, βιάζεται νὰ γεννήσει στὴν ψυχὴ κάποιον θεϊκὸ τύπο μυστικὰ στὸ φῶς τῆς μέλλουσας ζωῆς. Καὶ σὰν φτάξει ἡ ὥρα νὰ γεννηθεῖ, τότες ὁ νοῦς ἀρχίζει νὰ κινιέται σὲ κάποια πράγματα τοῦ κόσμου, ὅπως ἡ ἀναπνοὴ ποὺ παίρνει τὸ ἀγέννητο μωρὸ μέσα στὴν κοιλιὰ καὶ θρέφεται• κ’ ἐπειδὴ δὲ μπορεῖ νὰ βαστάξει σὲ κάποιο πράγμα ποὺ δὲν εἶναι συνηθισμένο, συνειθισμένο, ἄξαφνα ἀρχίζει νὰ σαλεύει τὸ κορμί του σὰν νὰ θέλει νὰ κλάψει μ’ ἕνα κλάψιμο ἀνακατεμένο μὲ τὴ γλυκύτητα τοῦ μελιοῦ. Κι’ ὅσο θρέφεται τὸ μέσα βρέφος, τόσο περισσότερα δάκρυα ἔρχουνται.» Κι’ ἀλλοῦ γράφει ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος: «Πρῶτα δοκιμάζει μὲ πειρασμοὺς ὁ Θεός, ὕστερα δείχνει τὸ χάρισμα. Δόξα στὸν δεσπότη ποὺ μᾶς δίνει τὴν ὑγεία μας μὲ γιατρικὰ στυφά.» Κι’ ἀλλοῦ λέγει: «Ὅλοι οἱ ἅγιοι θλιμένοι μισέψανε ἀπὸ τούτη τὴ ζωὴ• κι’ ἂν οἱ ἅγιοι πενθούσανε καὶ τὰ μάτια τοὺς γεμίζανε πάντα δάκρυα, ὥσπου φύγανε ἀπὸ τούτη τὴ ζωή, ποιὸς δὲν θὰ κλάψει; Ἡ παρηγοριὰ τοῦ χριστιανοῦ γεννιέται ἀπὸ τὸ κλάψιμο• κι’ ἂν οἱ τέλειοι κ’ οἱ νικηφόροι κλάψανε ἐδῶ κάτω, πῶς θὰ παραδεχτεῖ νὰ ἡσυχάσει ἀπὸ τὸ κλάψιμο αὐτὸς ποῦ εἶναι γεμάτος πληγές; αὐτὸς ποὺ ἔχει μπροστά του κειτάμενο τὸ κουφάρι του, καὶ ποὺ βλέπει ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτὸ τοῦ νεκρωμένον ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, χρειάζεται καὶ διδασκαλία μὲ ποιὸν λογισμὸ θὰ μεταχειρισθεῖ τὰ δάκρυα;» Κι’ ἀλλοῦ γράφει: «Καλότυχοι ὅσοι εἶναι καθαροὶ στὴν καρδιά, γιατί δὲν περνᾶ ὥρα ποὺ δὲν νοιώθουνε τούτη τὴ χαρὰ τῶν δακρύων, καὶ μέσα σ’ αὐτὴ βλέπουνε τὸν Κύριο. Κ’ ἐνῶ ἀκόμα τὰ δάκρυα εἶναι στὰ μάτια τους, ἀξιώνουνται νὰ θωροῦνε τὰ μυστήριά του μὲ τὸ ὕψος τῆς προσευχῆς τους, καὶ δὲν κάνουνε ποτὲ προσευχὴ ποὺ νὰ μὴν εἶναι βρεγμένη μὲ δάκρυα. Κι’ αὐτὸ εἶναι ποὺ λέγει ὁ Κύριος «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται.» Γιατί ἀπὸ τὸ πένθος ἔρχεται κανένας στὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς, γιὰ τοῦτο εἶπε μὲν ὁ Κύριος πὼς αὐτοὶ θὰ παρηγορηθοῦνε, μὰ δὲν ἐξήγησε ποιὰ παρηγοριὰ θὰ παρουνε• γιατί σὰν ἀξιωθεῖ ὁ χριστιανὸς μὲ τὰ δάκρυα νὰ περάσει τὴ χώρα τῶν παθῶν καὶ νὰ φτάξει στὸν κάμπο τῆς καθαρότητας τῆς ψυχῆς, τότε τὸν βρίσκει αὐτὴ ἡ παρηγοριὰ ποὺ δὲν βρίσκεται σὲ τοῦτον τὸν κόσμο, τότε καταλαβαίνει ποιὰ παρηγοριὰ βρίσκει στὸ τέλος τῆς λύπης, ποὺ τὴν δίνει ὁ Θεὸς μὲ τὴν καθαρότητα σ’ ὅσους θλίβουνται• γιατί δὲν γίνεται νὰ θλίβεται κανένας ἀδιάκοπα καὶ νὰ πειράζεται κι’ ἀπὸ τὰ πάθη, ἐπειδὴ αὐτὸ τὸ χάρισμα δίνεται σὲ κείνους ποὺ δὲν ἔχουνε πάθη, τὸ νὰ κλαῖνε καὶ νὰ θλίβουνται. Τὴ βοήθεια ποὺ γίνεται ἀπὸ τὸ κλάψιμο, κανένας δὲν τὴ γνωρίζει, παρὰ μονάχα ἐκεῖνοι ποὺ παραδώσανε τὶς ψυχὲς τοὺς σ’ αὐτὸ τὸ ἔργο.» Κι’ ἀλλοῦ λέγει: «Ὁ πλοῦτος τοῦ χριστιανοῦ εἶναι παρηγοριὰ ποὺ γίνεται ἀπὸ τὸ πένθος, καὶ ἡ χαρὰ ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὴν πίστη καὶ ποὺ λάμπει στὰ κατάβαθά της διανοίας.» Καὶ σὲ ἄλλο μέρος γράφει: «Οἱ καλὲς πράξεις ποὺ γίνουνται χωρὶς τὴ λύπη τῆς διάνοιας, εἶναι σὰν ἕνα σῶμα ἄψυχο».
Κι’ ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος λέγει: «Καλότυχος ἐκεῖνος ποὺ μὲ γνώση θὰ ἐπιθυμήσει νὰ κλαίγει, καὶ ποὺ θὰ χύσει δάκρυα μὲ κατάνυξη ἀπάνω στὴ γῆ σὰν καλὰ μαργαριτάρια μπροστὰ στὸν Κύριο».
Πολλὰ γράφει γιὰ τὸ χαροποιὸ πένθος κι’ ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος: «Ἂς ποθήσουμε, λέγει, μὲ ὅλη τὴν ψυχὴ μᾶς ἐκεῖνα ποὺ μᾶς προστάζει ὁ Θεός, φτώχια πνευματική, ἤγουν ταπείνωση, παντοτινὴ θλίψη, νύχτα καὶ μέρα, ἀπ’ ὅπου ἀναβρύζει κάθε ὥρα ἡ χαρὰ τῆς ψυχῆς κ’ ἡ παρηγοριὰ σὲ κείνους ποὺ ἀγαπᾶνε τὸν Θεό. Γιατί ἀπ’ αὐτὴ τὴ θλίψη ἀποχτιέται κ’ ἡ πραότητα σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἀγωνίζονται ἀληθινά. Ἀπὸ τὸ πένθος «πεινοῦνε καὶ διψοῦνε τὴν δικαιοσύνη», ἤγουν ὅλες τὲς ἀρετές, καὶ ζητᾶνε πάντα τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ ποὺ ξεπερνᾶ κάθε νοῦ ἀνθρώπινον. Ἀπὸ τὴν παντοτινὴ θλίψη γίνουνται κ’ ἐλεήμονες καὶ καθαροὶ στὴν καρδιὰ καὶ γεμάτοι ἀπὸ εἰρήνη κ’ εἰρηνοποιοὶ κι’ ἀνδρεῖοι στοὺς πειρασμούς. Ἀπὸ τὸ πένθος μισεῖ κανένας τὰ κακά. Ἀπὸ τὸ πένθος ἀνάβει στὴν ψυχὴ ὁ θεϊκὸς ζῆλος ποὺ δὲν τὴν ἀφήνει πιὰ νὰ ἡσυχάσει ὁλότελα, εἴτε νὰ γυρίσει στὸ κακὸ μαζὶ μὲ τοὺς κακούς. Ἀλλὰ τὴν γεμίζει ἀπὸ ἀνδρεία καὶ δύναμη στὸ νὰ κάνει ὑπομονὴ μέχρι τέλος στοὺς πειρασμούς.» Καὶ σ’ ἄλλο μέρος λέγει: «Πρωτήτερα ἀπὸ τὸ πένθος γιὰ τὸν Θεό, εἶναι ἡ ταπείνωση, κ’ ὕστερα ἀπ’ αὐτὸ ἀκολουθεῖ χαρὰ καὶ εὐφροσύνη ἀνέκφραστη. Κι’ ὁλόγυρα στὴν ταπείνωση ποὺ γίνεται γιὰ τὸν Θεὸ φυτρώνει ἡ ἐλπίδα τῆς σωτηρίας• γιατί ὅσο νομίζει κανένας μὲ ὅλη τὴν ψυχὴ τοῦ τὸν ἑαυτὸ τοῦ πιὸ ἁμαρτωλὸν ἀπ’ ὅλους τους ἀνθρώπους, τόσο πληθαίνει μαζὶ μὲ τὴν ταπείνωση ἡ ἐλπίδα, κι’ ἀνθίζει μέσα στὴν καρδιά του, καὶ τὴν πληροφορεῖ πὼς μέλλει νὰ σωθεῖ μὲ τὴν ταπείνωση. Ὅσο κατεβαίνει κανένας σὲ βάθος ταπείνωσης καὶ καταδικάζει καὶ κατακρίνει τὸν ἑαυτό του γιὰ ἀνάξιο νὰ σωθεῖ, τόσο πικραίνεται καὶ βγάζει πηγὲς ἀπὸ δάκρυα, καὶ κατ’ ἀναλογία μὲ τὰ δάκρυα καὶ μὲ τὴ θλίψη τοῦ ἀναβρύζει στὴν καρδιά του ἡ πνευματικὴ χαρά, καὶ μαζὶ μ’ αὐτὴ ἀναβρύζει ἡ ἐλπίδα καὶ μεγαλώνει μαζί της καὶ δίνει τὴν πληροφορία βεβαιότερη.» Κι’ ἀλλοῦ γράφει: «Πρέπει κάθε ἕνας νὰ στοχάζεται τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ προσέχει μὲ φρονιμάδα, ὥστε νὰ ἔχει τὸ θάρρος σὲ μονάχη τὴν ἐλπίδα, χωρὶς τὴ λύπη γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ταπείνωση, οὔτε πάλι νὰ θαρεύεται στὴν ταπεινοφροσύνη καὶ στὰ δάκρυα, χωρὶς τὴν πνευματικὴ ἐλπίδα καὶ χαρὰ ποὺ ἔρχονται μαζὶ μὲ τ’ ἄλλα.» Κι’ ἀλλοῦ πάλι γράφει: «Γίνεται καὶ λύπη χωρὶς πνευματικὴ ταπείνωση, κι’ ἐκεῖνοι ποὺ θλίβονται ἔτσι, νομίζουνε πὼς αὐτὸ τὸ πένθος καθαρίζει τὶς ἁμαρτίες, ἀλλὰ μάταια πλανιοῦνται, ἐπειδῆς εἶναι στερημένοι ἀπὸ τὴ γλυκύτητα τοῦ πνεύματος ποὺ γίνεται μυστικὰ μέσα στὸ νοερὸ θησαυροφυλάκιο τῆς ψυχῆς καὶ δὲν γεύουνται ἀπὸ τὴ χρηστότητα τοῦ Κυρίου. Γιὰ τοῦτο οἱ τέτοιοι ἄνθρωποι ἀνάβουνε γλήγορα καὶ θυμώνουνε καὶ δὲν μποροῦνε νὰ καταφρονήσουνε ὁλότελα τὸν κόσμο καὶ τὰ τοῦ κόσμου. Μὰ ὅποιος δὲν τὰ καταφρονέσει ὁλότελα τοῦτα, καὶ δὲν ἀποχτήσει μίσος μ’ ὅλη τὴν ψυχὴ τοῦ γι’ αὐτά, δὲν εἶναι δυνατὸ ν’ ἀποχτήσει ποτὲ βέβαιη κι’ ἀδίσταχτη ἐλπίδα πὼς θὰ σωθεῖ, ἀλλὰ τριγυρίζει παντοτινὰ μὲ ἀμφιβολία ἐδῶ κ’ ἐκεῖ, ἐπειδὴ δὲν ἔβαλε θεμέλιο ἀπάνω σὲ πέτρα.» Κι’ ἀλλοῦ λέγει αὐτὸς ὁ ἅγιος: «Τὸ πένθος εἶναι διπλὸ κατὰ τὶς ἐνέργειες: σὰν νερὸ σβύνει μὲ τὰ δάκρυα ὅλη τὴ φλόγα τῶν παθῶν, καὶ ξεπλύνει τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸν μολυσμὸ ποὺ προξενοῦσε στὴν ψυχὴ• καὶ πάλι σὰν φωτιὰ ζωοποιεῖ μὲ τὴν παρουσία τοῦ ἁγίου Πνεύματος κι’ ἀνάβει καὶ πυρώνει καὶ ζεσταίνει τὴν καρδιὰ καὶ τὴν ἀνάβει στὸν ἔρωτα καὶ στὸν πόθο τοῦ Θεοῦ.» Καὶ σὲ ἄλλο μέρος πάλι γράφει: Ὅποιος συλλογίζεται μὲ αἴσθηση τῆς ψυχῆς πὼς εἶναι ἀνάξιος νὰ δεχτεῖ τὸν Θεὸ καὶ πὼς ἡ πολιτεία του, ὅσο καλὴ κι’ ἂν εἶναι, εἶναι τιποτένια μπροστὰ στὴν πολιτεία τῶν ἁγίων, χωρὶς ἄλλο θὰ πενθήσει μὲ κεῖνο τὸ πένθος ποὺ εἶναι ἀληθινὰ μακαριώτατο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἔρχεται κι’ ἡ παρηγοριά, καὶ κάνει τὴν ψυχὴ πραεία• γιατί ἡ χαρὰ ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὴ θλίψη εἶναι ὁ ἀραβώνας τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.» Κι’ ἀλλοῦ λέγει: «Ὅπου εἶναι ταπεινοφροσύνη, ἐκεῖ εἶναι κι’ ἡ φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κι’ ὅπου εἶναι φώτιση τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἐκεῖ εἶναι καὶ φωτοχυσία τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸς μὲ σοφία καὶ γνώση τῶν μυστηρίων του. Κι’ ὅπου εἶναι αὐτά, ἐκεῖ εἶναι κ’ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, κ’ ἡ γνώση τῆς βασιλείας, κ’ οἱ κρυφοὶ θησαυροὶ τῆς γνώσης τοῦ Θεοῦ, ποὺ μέσα τοὺς εἶναι καὶ τὸ φανέρωμα τῆς πνευματικῆς φτώχιας. Κι’ ὅπου εἶναι αἴσθηση πνευματικῆς φτώχιας, ἐκεῖ εἶναι καὶ τὸ χαρούμενο πένθος, ἐκεῖ εἶναι καὶ τὰ παντοτινὰ δάκρυα, ποὺ καθαρίζουνε ἐκείνη τὴν ψυχὴ ποὺ τὰ ἀγαπᾶ καὶ τὴν κάνουνε ὁλόκληρη φωτεινή. Ώ, δάκρυα ποὺ ἀναβλύζετε ἀπὸ θεϊκὸν φωτισμὸ κι’ ἀνοίγετε τὸν οὐρανὸ καὶ μοῦ προξενᾶτε θεϊκὴ παρηγοριά! Γιατί ἀπὸ τὴ χαρὰ κι’ ἀπὸ τὸν πόθο ποὺ ἔχω, λέγω πάλι καὶ πολλὲς φορὲς τὰ ἴδια; Γιατί ὅπου εἶναι πλῆθος δάκρυα μὲ γνώση ἀληθινή, ἐκεῖ εἶναι καὶ λάμψη θείου φωτός, κι’ ὅπου εἶναι λάμψη θείου φωτός, ἐκεῖ εἶναι κι’ ὅλα τὰ καλά, κ’ ἐκεῖ εἶναι τυπωμένη μέσα στὴ καρδιὰ κ’ ἡ σφραγίδα τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἀπ’ ὅπου προέρχονται ὅλοι οἱ καρποὶ τῆς ζωῆς. Ἀπὸ τὰ δάκρυα γιὰ τὸν Χριστὸ βγαίνουνε τοῦτοι οἱ καρποί, ἡ πραότητα, ἡ εἰρήνη, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ εὐσπλαχνία, ἡ χρηστότητα, ἡ ἀγαθωσύνη, ἡ πίστη, ἡ ἐγκράτεια. Ἀπὸ τὰ δάκρυα βγαίνει τὸ νὰ ἀγαπᾶ κανένας τοὺς ἐχθρούς του καὶ νὰ παρακαλεῖ τὸν Θεὸ γὶ αὐτούς, τὸ νὰ χαίρεται στοὺς πειρασμούς, τὸ νὰ καυχιέται στὶς θλίψεις, τὸ νὰ στοχάζεται σὰν δικές του τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀλλουνῶν καὶ νὰ κλαίγει γι’ αὐτές, τὸ νὰ βάζει τὴ ζωή του σὲ θάνατο γιὰ τοὺς ἀδελφούς του μὲ προθυμία».
πηγή: Ἑλληνικὴ Δημιουργία, τ.61, 1950 και Μυριόβιβλος

Πώς το θύμα καταλήγει να αγαπήσει αυτόν που τον κακομεταχειρίζεται. Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης

Το 1973 δύο πρώην κατάδικοι μπήκαν σε σουηδική τράπεζα και κράτησαν ομήρους 4 υπαλλήλους σε ένα σκοτεινό υπόγειο για 131 ώρες.
Όταν οι όμηροι κλήθηκαν να καταθέσουν στην Αστυνομία, έδειξαν μια ιδιαίτερη συμπάθεια για τους εγκληματίες, που τους είχαν στερήσει την ελευθερία τους για 6 μέρες.
Παρόλο που δεν μπορούσαν να εξηγήσουν τα συναισθήματά τους, ταυτίστηκαν με τους δράστες.
Μάλιστα, προσπάθησαν να τους σώσουν, ακόμη και όταν οι απαγωγείς είχαν πια παραδοθεί. Κατέθεσαν υπέρ τους και δεν δίστασαν να τους βοηθήσουν και οικονομικά για τη νομική τους υπεράσπιση.
Αυτό ήταν το πρώτο επίσημο περιστατικό που επιβεβαίωσε την ύπαρξη του Συνδρόμου της Στοκχόλμης. Πρόκειται για μια ψυχολογική κατάσταση, κατά την οποία ο όμηρος αρχίζει και τρέφει συναισθήματα συμπάθειας ή αγάπης προς τους απαγωγείς του ή όσους τον κακομεταχειρίζονται και τον εκμεταλλεύονται.
Το σύνδρομο όμως, δεν αφορά μόνο τη σχέση των ομήρων με τους απαγωγείς τους, αλλά μπορεί να συμβεί σε κάθε είδους σχέση εξουσίας-φόβου, από ερωτική μέχρι επαγγελματική.
Ο κατάδικος Κλαρκ Όλοφσον με δύο από τις γυναίκες ομήρους στην τράπεζα της Στοκχόλμης
Αρχικά, το θύμα προσπαθεί να κερδίσει την εύνοια του θύτη. Πιστεύει ότι αν είναι συνεργάσιμος, ο θύτης δεν θα κάνει πράξη τις απειλές του.
Νιώθει ότι δεν μπορεί να γλιτώσει από αυτή την κατάσταση, οπότε προσαρμόζεται για να προστατευτεί.
Παράλληλα, θεωρεί ότι οι προσπάθειες διάσωσής του μπορεί να έχουν αντίθετα αποτελέσματα και να αποβούν μοιραίες για αυτόν. Σε πολλές περιπτώσεις, το θύμα κατηγορεί τους επίδοξους σωτήρες του ότι εκείνοι ευθύνονται για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται.
Όταν η αιχμαλωσία του θύματος είναι μακροχρόνια, οι δεσμοί που αναπτύσσονται γίνονται πιο ισχυροί. Το θύμα εξοικειώνεται με τον εκμεταλλευτή και τις απόψεις του. Έτσι, μαθαίνει να τον ευχαριστεί και αναγνωρίζει τις ανθρώπινες πλευρές του. Μικρές κινήσεις «καλοσύνης» από το θύτη εκλαμβάνονται από το θύμα ως απόδειξη ότι «δεν είναι τόσο κακός τελικά».
Ακόμη και οι στοιχειώδες και αυτονόητες ελευθερίες όπως ο ύπνος, το φαγητό και το νερό, θεωρεί ότι του δίνονται χαριστικά λόγω της καλής διάθεσης του θύτη.
Παρόλο που στερούνται τα πάντα, «λένε και ευχαριστώ».
Αρχίζει να πιστεύει ότι η δράση του θύτη είναι δικαιολογημένη, αν όχι απόλυτα σωστή.
Σε κάποιες περιπτώσεις, το θύμα προσπαθεί να ξεχάσει τι του συμβαίνει, απασχολώντας το μυαλό του με άλλες σκέψεις.
Ακόμα και όταν το θύμα απελευθερωθεί, δυσκολεύεται να μισήσει τον θύτη.
Όσοι πάσχουν από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπως και στο μετατραυματικό στρες υποφέρουν από τις αναδρομές στο παρελθόν, έχουν εφιάλτες και δυσκολεύονται να απολαύσουν πράγματα που πριν τους γέμιζαν ευχαρίστηση.
Οι ειδικοί γνωρίζουν το φαινόμενο και τρόπους θεραπείας.
http://www.valueforlife.gr/psychologia/pos-to-thyma-kataligei-na-agapisei-afton-pou-ton-kakometaxeirizetai-to-syndromo-tis-stokxolmis/

Ν. Δένδιας: «Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να συντηρεί πολλά μέτωπα στα σύνορα της»

«Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να συντηρεί πολλά ανοιχτά μέτωπα στα σύνορα της» επισημαίνει, σε συνέντευξη του στην «Εφ. Συν», ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Νίκος Δένδιας, αναφορικά με την ονομασία της ΠΓΔΜ, σημειώνοντας ότι «μπορεί να αξιοποιηθεί το κεκτημένο της κυβέρνησης Καραμανλή από το Βουκουρέστι».

Προσθέτει ότι ο πραγματικός κίνδυνος βρίσκεται «εξ Ανατολών της χώρας» και χαρακτηρίζει «παντελώς απαράδεκτη» τη στάση του προέδρου της Τουρκίας Ερντογάν. Επίσης εκφράζει την άποψη ότι η Ελλάδα πρέπει να προετοιμαστεί εγκαίρως για τις συνέπειες από την στρατηγική της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή και για ενδεχόμενη κλιμάκωσης της.

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, ερωτηθείς για τη στάση των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στις βιαιότητες της Χρυσής Αυγής εντός και εκτός Βουλής, ζητά την «πλήρη πολιτική απομόνωση της χωρίς αστερίσκους». Εκτιμά ότι η αναζωπύρωση της δράσης της, οφείλεται σε συγκεκριμένη στρατηγική και ζητά αφενός επαγρύπνηση των διωκτικών αρχών για την δράση των ταγμάτων εφόδου αφετέρου ταχύτερους ρυθμούς στη δίκη της, προκειμένου να υπάρξει ετυμηγορία της Δικαιοσύνης για το αν «αποτελεί εγκληματική οργάνωση».

Για την εμπλοκή του ονόματος του Άδωνη Γεωργιάδη στο σκάνδαλο Νovartis και την ενδεχόμενη αποδοχή -από πλευρά Κ. Μητσοτάκη- της παραίτησης του από τη θέση του αντιπρόεδρου της ΝΔ, ο κ Δένδιας τόνισε ότι από τις μέχρι στιγμής μαρτυρίες «δεν μπορεί να στηριχτεί δικονομικά κατηγορία». Για την αποδοχή ή μη της παραίτησης επισήμανε ότι η επιλογή ανήκει στις αρμοδιότητες του πρόεδρου.

Τέλος σχολιάζοντας την διατυπωθείσα κριτική ότι ο κ. Μητσοτάκης «είναι δέσμιος της σκληρής δεξιάς που εκφράζει η πτέρυγα του Αν Σαμαρά», υπογραμμίζει ότι ο πρόεδρος της ΝΔ εκφράζει το «όλον» και σύντομα «θα είναι ένας φιλελεύθερος πρωθυπουργός».  πηγη


OYTE EXEI THN ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΝΑ ΣΥΝΤΗΡΕΙ ΑΝΟΗΤΟΥΣ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ.

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης με την Τουρκία

                                  Image result for Το σύνδρομο της Στοκχόλμης με την Τουρκία
Είναι ασφαλώς αρρωστημένες οι προσπάθειες του θύματος να γίνει φίλος με το θύτη του – πόσο μάλλον των Ελλήνων με έναν λαό που προέβη σε μία εθνοτική κάθαρση με τόσο επιμέλεια, η οποία ξεπερνάει ακόμη και τις ναζιστικές θηριωδίες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Γράφει ο Ιάκωβος Ιωάννου 

Εισαγωγικά, τα βασικά συμπτώματα του συνδρόμου της Στοκχόλμης, το οποίο αναφέραμε στο παρελθόν ως χαρακτηριστικό της Ελλάδας στη σχέση της με τους δανειστές και ειδικά με τη Γερμανία (άρθρο), είναι τα εξής: (α) τα θετικά συναισθήματα του θύματος προς το θύτη, προς το άτομο δηλαδή που τον κακοποιεί και τον ελέγχει, (β) τα αρνητικά συναισθήματα του θύματος προς τη δική του οικογένεια, τους φίλους του και τις Αρχές, (γ) η υποστηρικτική συμπεριφορά του θύματος προς το θύτη, με την έννοια πως το θύμα εκθειάζει το θύτη του και (δ) η ανικανότητα του θύματος να καταστρέψει τη «σχέση» του με το θύτη.

Όσον αφορά την Ελλάδα, τους πιστωτές της και τα μνημόνια, έχει διαπιστωθεί πως ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, όπως αυτό που πρόσκειται στους πρωτεργάτες των μνημονίων (στο ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια στη ΝΔ), καθώς επίσης εκείνο που συνέχισε να στηρίζει το ΣΥΡΙΖΑ μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, έχει όλα τα συμπτώματα του συνδρόμου. Το ίδιο δυστυχώς συμβαίνει με την Τουρκία, όπως αναδείξαμε πρόσφατα (άρθρο), ενώ οι μύθοι που κυκλοφορούν από τα θύματα της, τους Έλληνες, δεν φαίνεται να έχουν τελειωμό – όπως ο πρόσφατος περί του ρυθμού ανάπτυξης της, ο οποίος είναι δήθεν 7% και που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα.


Αντίθετα, όπως φαίνεται από το γράφημα, έχει πέσει κάτω από το 2% ενώ ήταν κατά καιρούς αρνητικός, παρά το ότι πρόκειται για μία αναπτυσσόμενη οικονομία, με έναν συνεχώς αυξανόμενο πληθυσμό – πόσο μάλλον όταν εμπλέκεται σε πολέμους που στηρίζουν την πολεμική της βιομηχανία, οπότε το ΑΕΠ της. Εκτός αυτού, με βάση όλους τους οικονομικούς δείκτες, όπως το εξαιρετικά ελλειμματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της και η ξέφρενη πτώση της ισοτιμίας του νομίσματος της, ευρίσκεται σε πορεία κατάρρευσης – κάτι που έχουμε προβλέψει πολλά χρόνια πριν (άρθρο). Είναι δε απόλυτα εξαρτημένη από τις εξαγωγές της στην Ευρώπη, καθώς επίσης από τα δάνεια των ευρωπαϊκών τραπεζών – ενώ οι Πολίτες που διαμένουν στα παράλια της στο Αιγαίο είναι εναντίον του δικτάτορα προέδρου της, αφού έχει καταστρέψει τον τουρισμό με τα πραξικοπήματα, με τις συλλήψεις και με τους ανόητους πολέμους του.

Το σύνδρομο βέβαια ανάγεται σε πολλά χρόνια πριν, όπως στην άνοιξη του 1988 που συναντήθηκε ο κ. Παπανδρέου με τον Τούρκο ομόλογο του στο Νταβός, για να επιδιώξει τη φιλία των δύο λαών – χωρίς να ντραπεί, αφού ήταν απαράδεκτη η κίνηση του, όταν η Τουρκία μερικά χρόνια πριν είχε εισβάλλει στρατιωτικά στην Κύπρο, ενώ η χώρα μας είχε συμμαχήσει πολύ σωστά με τους Κούρδους. Ο άνθρωπος βέβαια αυτός, ο οποίος έθεσε τα θεμέλια της καταστροφής της Ελλάδας μέσω της αλματώδους αύξησης του χρέους της και της διαφθοράς τόσο του πολιτικού συστήματος, όσο και της κοινωνίας, το μετάνιωσε αργότερα λέγοντας τη γνωστή φράση «Mea Culpa» – δηλαδή, δικό μου λάθος. Εν τούτοις, στη διεθνή πολιτική η άφεση αμαρτιών που ζήτησε με τη φράση αυτή δεν έχει κανένα νόημα – επειδή η ζημία που προκαλείται στα εθνικά θέματα δεν αποκαθίσταται ποτέ.

Σε κάθε περίπτωση, είναι ασφαλώς αρρωστημένες οι προσπάθειες του θύματος να γίνει φίλος με το θύτη του – πόσο μάλλον των Ελλήνων με έναν λαό που προέβη σε μία εθνοτική κάθαρση με τόσο επιμέλεια, η οποία ξεπερνάει ακόμη και τις ναζιστικές θηριωδίες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Εννοούνται εδώ οι γενοκτονίες των Ελλήνων του Πόντου και των Αρμενίων, οι εκτοπίσεις πληθυσμών, μεταξύ των οποίων των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη παράλληλα με τη ληστεία τους (κεφαλικός φόρος κλπ.), τα βασανιστήρια, οι βιασμοί, η πυρπόληση πόλεων και χωριών, η βάναυση μεταχείριση λαών, η εξαφάνιση από το χάρτη ολόκληρων περιοχών κοκ. – ενώ ποτέ άλλοτε δεν έχει συμβεί να εμφανιστεί στο προσκήνιο της ιστορίας ίδια περίπτωση όπως των Τούρκων που, ενώ διέπραξαν σφαγές και γενοκτονίες ευρείας κλίμακας, δεν τιμωρήθηκαν ποτέ από κανένα διεθνές δικαστήριο και δεν τους επιβλήθηκε καμία ποινή (πηγή: Α. Ναξάκης).

Ειδικά όσον αφορά τις συνεχιζόμενες σφαγές των Κούρδων, ενός λαού πάνω από 35 εκ. που δεν έχει ακόμη πατρίδα και που εμείς προδώσαμε τον αρχηγό τους, έχει ενδιαφέρον η άποψη του παραπάνω αρχιπλοίαρχου ε.α., σύμφωνα την οποία τα εξής:
«Υποστηρίζω την έκφραση «Εμείς παραδώσαμε τον Οτζαλάν» και όχι «Η κυβέρνηση παρέδωσε τον Οτζαλάν». Πιστεύω ότι η απόδοση της ευθύνης στην εκάστοτε κυβέρνηση κάθε θέματος που καταλήγει σε αποτυχία, αθωώνει το λαό που την εξέλεξε – ενώ στην πραγματικότητα ο λαός που ψήφισε αυτήν την κυβέρνηση για να τον κυβερνά, είναι συνυπεύθυνος. Η στάση αυτή δίνει άλλοθι τόσο στην κυβέρνηση, όσο και στο λαό, ειδικά όταν λαμβάνονται αποφάσεις που είτε απεμπολούν εθνικά δίκαια, είτε προσβάλλουν το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Ένας λαός που ψήφισε την όποια κυβέρνηση για να τον κυβερνά, είναι συνυπεύθυνος για όλες τις πράξεις και τα έργα αυτής της κυβέρνησης».
Εάν εδώ προσθέσουμε το ότι, η ανοχή είναι συνώνυμη με τη συνενοχή, καθώς επίσης πως όχι μόνο παραμένουν ατιμώρητοι όλοι αυτοί που οδήγησαν την Ελλάδα στην υπερχρέωση και στη χρεοκοπία, ειδικά με το έγκλημα του PSI, αλλά συνεχίζουν να πολιτεύονται ελεύθερα, θα πρέπει να νοιώσουμε πολύ μεγάλη ντροπή ως Έθνος – κάτι που ισχύει επίσης για τη φοβισμένη στάση μας απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις, για το ανείπωτο θράσος να συζητείται η παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, καθώς επίσης για τη σιωπηλή αποδοχή μας όσον αφορά την κατάληψη του βορείου μέρους της Κύπρου.

Το γεγονός δε ότι, συνεχίζουμε ως Πολίτες να θεωρούμε «προικισμένους πολιτικούς» αυτούς που είναι σε θέση να πείθουν τις «μάζες» με τη ρητορική δεινότητα και με τα ανερυθρίαστα ψέματα τους, παρά το ότι έχουν προκαλέσει τεράστιες καταστροφές στη χώρα τους, όπως για παράδειγμα τον κ. Α. Παπανδρέου ή τον κ. Ε. Βενιζέλο, θα πρέπει να μας προβληματίσει σε μεγάλο βαθμό, όσον αφορά τη λογική και την παιδεία μας – ενώ αιτιολογεί απόλυτα τις περιπέτειες και τις οδύνες μας, οι οποίες εκ των πραγμάτων οφείλονται αποκλειστικά και μόνο σε εμάς.

Ίσως βέβαια αντιτάξει κανείς εδώ το ότι, έχουμε ψηφίσει όλα τα κόμματα, αλλά δεν άλλαξε τίποτα – οπότε δεν είναι δική μας ευθύνη, αφού ουσιαστικά δεν υπάρχουν επιλογές. Επίσης πως δεν φταίνε αυτοί που δεν ψήφισαν το ΣΥΡΙΖΑ για τα σφάλματα του, αλλά μόνο οι ψηφοφόροι του. Εν τούτοις, επιλογές δεν υπάρχουν επειδή εμείς δεν προωθούμε στην πολιτική τους καλύτερους, αλλά αυτούς που ταιριάζουν στην ιδιοτέλεια μας και στην ελλιπή παιδεία μας – ενώ το γεγονός ότι, κατά καιρούς έχουν ψηφιστεί όλα τα κόμματα, αναιρεί την ευθύνη μόνο των ψηφοφόρων τους. Υπενθυμίζουμε επί πλέον πως ο άνθρωπος που κατέστρεψε οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά και εθνικά την Ελλάδα, ο κ. Α. Παπανδρέου, ψηφίσθηκε επανειλημμένα σχεδόν από το 50% των Πολιτών – οπότε δεν είναι αντικειμενική η δικαιολογία.

Analyst

kostasxan

ΣΧΟΛΙΟ: Καί όμως κάναμε τήν υπέρβαση. Μέ τό σύνδρομο τής Κρήτης. Τούς βραβεύουμε κι από πάνω τούς φονιάδες τών λαών.
«Χ. Ρίχτερ: Ο φιλοναζιστής συγγραφέας που τιμήθηκε από το Πανεπιστήμιο Κρήτης ως φιλέλληνας»

Αμέθυστος

Γ. Τσέστερσον

Ὅταν κάποιος παύσει νὰ πιστεύει στὸ Θεὸ, δὲν σημαίνει ὅτι δὲν πιστεύει, ἀλλὰ ὅτι πιστεύει σὲ ὁτιδήποτε...



ΟΣΑ ΕΣΤΙΝ ΑΛΗΘΗ, ΤΑΥΤΑ ΛΟΓΙΖΕΣΘΕ


            Ποιο άραγε είναι το ηθικό ποιόν της πρώτης σκέψης που έρχεται στον νου μας, όταν συναντούμε έναν άνθρωπο ή έχουμε μπροστά μας  την πρόκληση μιας κατάστασης  ή όταν ξεκινά η μέρα μας; Συνήθως είναι το «τι κάνω εγώ;» ή «τι με ωφελεί;», «τι έχω να κερδίσω;», «μήπως χάσω;». Τα πράγματα μπαίνουν στην λογική του χρήσιμου, του σωστού και του λάθους, του ευχάριστου και του δυσάρεστου. Κέντρο της σκέψης δεν είναι ο άλλος, αλλά εγώ. Τα πρόσωπα, οι καταστάσεις, ο χρόνος όλα ξεκινούν από μας. Δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό αυτό.  Εμείς άλλωστε ζούμε, εμείς κρίνουμε, εμείς θυμόμαστε, εμείς υπολογίζουμε, εμείς θα κερδίσουμε ή θα χάσουμε. Είναι ωφελιμιστικός ο πολιτισμός μας, είναι ωφελιμιστικός ο τρόπος σκέψης και ζωής και το να προσπαθούμε να αλλάξουμε έναν τέτοιο τρόπο φαίνεται μάταιο. Όμως υπάρχει κι ένα άλλο κριτήριο, το οποίο θα άξιζε τον κόπο να κάνει την σκέψη μας να κινητοποιηθεί. Είναι το κριτήριο της αρετής, το κριτήριο της ποιότητας η οποία αγγίζει τόσο τον εαυτό μας όσο και τους άλλους. Αν ο εαυτός μας παλεύει στην προοπτική της ποιότητας, τότε ωφελούνται όλοι. Και όχι μόνο. Δίνουμε την αφορμή σε όσους συναναστρέφονται μαζί μας, αλλά και στον κόσμο που μας προκαλεί με τις ειδήσεις, τις νοοτροπίες, τις ιδέες του, να κατανοήσουν ότι υπάρχει και μία άλλη διάσταση, η οποία ξεκινά από εδώ και οδηγεί στην αιωνιότητα. Γιατί η αρετή είναι εφαλτήριο και για μία άλλη πραγματικότητα, που ξεπερνά τα όρια του κόσμου και του χρόνου.
                Η Εκκλησία φέρνει ενώπιόν μας στις αρχές της άνοιξης την Μεγάλη Εβδομάδα, ως ευκαιρία εύρεσης της οδού της αρετής, της οδού της αλλιώτικης ποιότητας, της υπέρβασης της πραγματικότητας και του πολιτισμού που ζούμε. Είναι ο Χριστός που μας καλεί να πάρουμε μία τέτοια θέση. Γιατί το βίωμα της Εκκλησίας δεν είναι ιδεολογικό ή ιστορικό η παραδοσιακό, ούτε καν θρησκευτικό.  Όποιος το περιορίζει σ’ αυτές τις πτυχές, στην πράξη είναι αδύνατον να το ζήσει. Το βίωμα ξεκινά και καταλήγει σε ένα Πρόσωπο, τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού. Αυτός μας καλεί να πάρουμε θέση στα όσα του συνέβησαν, να ελέγξουμε τον εαυτό μας σε ποια ομάδα ανήκουμε, αυτή των σταυρωτών ή αυτή των ελάχιστων μαθητών και οικείων. Μας καλεί να δούμε τον εαυτό μας, πώς σκεφτόμαστε με βάση τα όσα Εκείνος μας έχει αφήσει ως παρακαταθήκη Του  στην ζωή της Εκκλησίας, στον τρόπο της αγάπης, στον τρόπο της κοινωνίας μαζί Του. Γιατί ο Χριστός δεν είναι μόνο ο Θεός μιας πίστης  η οποία έχει κάποιους κανόνες και κάποια δόγματα και στην οποία ανήκουν όσοι θέλουν. Είναι ο Θεός που μας καλεί προσωπικά να Τον συναντήσουμε, ακριβώς διότι προσέλαβε την φύση μας, την ένωσε με την θεότητά Του και μας έδωσε την δωρεά να είμαστε ένα μαζί Του.
                Το να πάρουμε θέση, προϋποθέτει να δούμε πώς σκεφτόμαστε, ποιο είναι το ηθικό ποιόν, ποιες είναι οι προτεραιότητες. Ο απόστολος Παύλος  μας προτρέπει σχετικά: «όσα εστίν αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα αγνά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, εις τις αρετή και ει τις έπαινος, ταύτα λογίζεσθε» (Φιλιπ. 4, 8). «Ό,τι είναι αληθινό, σεμνό, δίκαιο, καθαρό, αξιαγάπητο, καλόφημο, ό,τι έχει σχέση με την αρετή και είναι άξιο επαίνου, αυτά να έχετε στο μυαλό σας».
Αυτό το παράγγελμα έρχεται σε επικύρωση του ήθους που μας δίδαξε ο Χριστός.
Ο λογισμός μας να στρέφεται προς την αλήθεια, τόσο για μας όσο και για τους άλλους και τα πράγματα. Για να έρθει αυτό χρειάζεται να αποστασιοποιούμαστε από τον εγωκεντρισμό, να βγαίνουμε λίγο από τον εαυτό μας και να σκεφτόμαστε με κριτήριο τον άλλο, να προσπαθούμε να δούμε τι θέλει κι εκείνος. Να βλέπουμε τις περιστάσεις σφαιρικά και όχι μόνο με βάση το πώς θα θέλαμε να είναι. Ο λογισμός μας να στρέφεται προς την σεμνότητα. Να είμαστε ταπεινοί και εντός της καρδιάς μας και στην συμπεριφορά μας ως προς τους άλλους, στην εμφάνιση αλλά και στους τρόπους. Να μην προκαλούμε ούτε σωματικά ούτε ψυχικά.  Ο λογισμός μας να στρέφεται προς την δικαιοσύνη. Να μην κάνουμε στους άλλους ό,τι δεν θα θέλαμε να μας κάνουν. Να βοηθήσουμε όσους αδικούνται. Ο λογισμός μας να στρέφεται προς την αγνότητα των κριτηρίων και των κινήτρων, να αποφεύγουμε τον μολυσμό του σώματος και της ψυχής από την απουσία της αυθεντικής αγάπης, να μην παραδιδόμαστε στην ηδονή η οποία δεν έχει μέτρο και νόημα γιατί δεν συνοδεύεται από την ευθύνη του μοιράσματος όλης της ζωής. Ο λογισμός μας να στρέφεται προς την αγάπη. Κάθε πράξη μας να μην έγκειται στην υποταγή του άλλου, στην εξουσιαστικότητά μας, αλλά στην διακονία και στην χαρά όλων.  Ο λογισμός μας να στρέφεται προς το καλόφημο, να έχουμε δηλαδή έγνοια για την κοινωνία στην οποία ανήκουμε, να βλέπουμε τους νόμους της, τι κάνει τους άλλους να πονούνε και να μοιραζόμαστε καλοσύνη.
Ο λογισμός μας τελικά να στρέφεται προς την αρετή και προς ό,τι είναι άξιο επαίνου. Ό,τι μας φέρνει στον Θεό και ό,τι μας κάνει να μη συμβιβαζόμαστε με το κακό, με το εφήμερο, με το εγωκεντρικό νοηματοδοτεί αυθεντικά  την ζωή μας. Μας κάνει να γιορτάζουμε αληθινά. Ξέρουμε ότι αυτή η στάση μάς φέρνει σε ρήξη στην πράξη με το κοσμικό ήθος.  Όμως δεν είμαστε μόνοι μας. Μαζί μας είναι ο Χριστός, Τον Οποίον καλούμαστε να αφήσουμε να μάς βοηθήσει να αλλάξουμε την ζωή μας.
Τι έχουμε να κερδίσουμε σκεπτόμενοι έτσι;
Με τα κοσμικά μέτρα ίσως μοναξιά, ίσως έναν καλό λόγο και ένα χτύπημα συμπάθειας στην πλάτη, και από πίσω πολλή ειρωνεία. Ίσως αδιαφορία. Μπορεί όμως να δώσουμε ένα αλλιώτικο παράδειγμα, το οποίο, μέσα από την όποια απόσταση από την λογική των πολλών, αφήνει μία βαθιά πνευματική χαρά και παρηγοριά. Ότι το ήθος της πίστης μας δίδει μία εσωτερική ποιότητα, η οποία μας κάνει να μην απελπιζόμαστε στις δυσκολίες και να μπορούμε να εκτιμήσουμε κάθε ευλογημένη στιγμή, κάθε ευλογημένη περίοδο του χρόνου και της ζωής.
Ναι, κληθήκαμε να είμαστε διαφορετικοί! Δεν είμαστε όμως μόνοι! Όλα ξεκινούν από την αρχή, με μία νέα όρεξη για ζωή, με την χαρά της αγάπης, με την ποιότητα του να γνωρίζουμε τι θέλουμε και ποιοι τελικά είμαστε. Τέκνα Θεού!

Κέρκυρα, 1η Απριλίου 2018

«Απορώ, δεν τους προβληματίζουν όλα αυτά τά γεγονότα πού συμβαίνουν;»

«Ερμηνείες των προφητειών »

- Γέροντα, μερικοί λένε: «Ό,τι είναι γραμμένο από τον Θεό, αυτό θά γίνη. Τί νά μας άπασχολή;».
- Ναί, τό λένε, άλλα δεν είναι έτσι, βρε παιδάκι μου! Καί εγώ ακούω μερικούς νά λένε: «Οι Εβραίοι δεν είναι τόσο κουτοί νά προδοθούν μέ τό 666, αφού τό λέει ό Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη.


Άν ήταν, θά τό έκαναν μέ πιο έξυπνο τρόπο, πιο κρυφά». 'Έ, καλά οι Γραμματείς καί οι Φαρισαίοι δεν ήξεραν τήν Παλαιά Διαθήκη; Ό Άννας καί ό Καϊάφας δεν ήξεραν καλύτερα από όλους ότι έγραφε πώς γιά «τριάκοντα αργύρια»[1] θά προδώσουν τον Χριστό;
Γιατί δεν ζητούσαν τριάντα ένα ή είκοσι εννέα αργύρια και ζήτησαν «τριάκοντα»; Αλλά ήταν τυφλωμένοι. Ήξερε ό Θεός ότι έτσι θά γίνουν. Ό Θεός προγνωρίζει, δεν προορίζει  μόνον οί Τούρκοι πιστεύουν στο γραμμένο, στο κισμέτ.
Ό Θεός γνωρίζει οτι αυτό θά γίνη έτσι, και ό άνθρωπος τό κάνει από χαζομάρα. Δεν είναι οτι ό Θεός έβγαλε μιά διαταγή, αλλά βλέπει την κακία των ανθρώπων πού θά φθάση και οτι ή γνώμη τους δεν θά άλλάξη. Όχι οτι τά κανόνισε έτσι ό Θεός.
Άλλοι ασχολούνται με προφητείες και κάνουν δικές τους ερμηνείες! Δεν λένε τουλάχιστον «έτσι μου λέει ό λογισμός», άλλα «έτσι είναι», και λένε ένα σωρό δικές τους θεωρίες. Μερικοί πάλι τά ερμηνεύουν όπως θέλουν, γιά νά δικαιολογήσουν τά πάθη τους.
Όπως αυτό πού αναφέρει ό Άγιος Κύριλλος, «καλύτερα νά μη συμβούν τά σημεία του Αντίχριστου στην εποχή μας»[2], ό άλλος πού θέλει νά δικαιολόγηση τον εαυτό του, τήν δειλία του, λέει: «Ά, βλέπεις; Ό Άγιος Κύριλλος φοβήθηκε μήπως άρνηθή· εγώ είμαι ανώτερος από τον Άγιο Κύριλλο; Επομένως, και αν αρνηθώ τον Χριστό, δέν είναι τίποτε...»!
Ενώ ό Άγιος λέει νά μή συμβούν, γιά νά μη δουν τά μάτια του τον Αντίχριστο, όχι οτι φοβόταν. Βλέπεις ό διάβολος τί κάνει;
Δυστυχώς, και πάλι ορισμένοι «Γνωστικοί» φασκιώνουν τά πνευματικά τους τέκνα σάν τά μωρά, δήθεν γιά νά μή στενοχωριούνται. «Δέν πειράζει αυτό· δέν είναι τίποτε. Αρκεί εσωτερικά νά πιστεύετε»! Ή λένε: «Μή μιλάτε γι' αυτό τό θέμα - γιά τίς ταυτότητες, τό σφράγισμα -, γιά νά μή στενοχωριούνται οί άνθρωποι».
Ενώ, αν τους πουν «νά προσπαθήσουμε νά ζούμε πιο πνευματικά, νά είμαστε κοντά στον Χριστό, και μή φοβάστε τίποτε, στό κάτω-κάτω θά πάμε και μάρτυρες», θά τους προετοιμάσουν κάπως. Άν κανείς γνωρίση τήν αλήθεια, προβληματίζεται και ταρακουνιέται. Πονάει για την σημερινή κατάσταση, προσεύχεται και προσέχει νά μήν πέση σε παγίδα.
Τώρα όμως τί γίνεται; Έκτος πού δίνουν μερικοί δικές τους ερμηνείες, φοβούνται και αυτοί σαν κοσμικοί, ενώ έπρεπε νά ανησυχούν πνευματικά και νά βοηθούν τους Χριστιανούς, βάζοντας τους τήν καλή ανησυχία, και νά τους τονώνουν στην πίστη, γιά νά νιώθουν θεϊκή παρηγοριά.
Απορώ, δεν τους προβληματίζουν όλα αυτά τά γεγονότα πού συμβαίνουν; Γιατί δεν βάζουν έστω ένα ερωτηματικό γιά τις ερμηνείες του μυαλού τους;
Και άν επιβοηθούν τον Αντίχριστο γιά τό σφράγισμα, πώς παρασύρουν και άλλες ψυχές στην απώλεια; Ή Γραφή, όταν λέη «... αποπλανάν, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς»[3], εννοεί οτι θά πλανηθούν αυτοί πού τά ερμηνεύουν με τό μυαλό.

Πίσω λοιπόν από τό τέλειο σύστημα «κάρτας εξυπηρετήσεως», ασφαλείας κομπιούτερ, κρύβεται ή παγκόσμια δικτατορία, ή σκλαβιά τού Αντίχριστου. «... Ινά δώσωσιν αύτοίς χάραγμα επί της χειρός αυτών της δεξιάς η επί των μετώπων αυτών, και ίνα μή τις δύνηται άγοράσαι ή πωλησαι, ει μή ό έχων τό χάραγμα, τό όνομα τοϋ θηρίου ή τον αριθμόν τοϋ ονόματος αύτοϋ. Uδε ή σοφία εστίν ό έχων νουν ψηφισάτω τόν αριθμόν τοϋ θηρίου-αριθμός γάρ άνθρωπου εστί- και ό αριθμός αύτοϋ χξς΄.[4]

1. Βλ. Ζαχ. 11,1-13.
2. Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, Κατήχηση Φωτιζόμενων ΙΕ', κεφ. ΙΗ', εκδ. «Ετοιμασία», Καρέας 1991, σ. 319.
3. Μάρκ. 13,22. 28.
4. Άποκ. 13,16-18.


Απόσπασμα από τις σελίδες  190 -192 του βιβλίου:

       ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
                              ΛΟΓΟΙ  Β΄             
              ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
                  ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
       «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
                  ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 

πηγή

TΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

π.Αλέξανδρος Σμέμαν, Η Ανάσταση του Αγίου Λαζάρου



Η Ανάσταση του Αγίου Λαζάρου
Του π.Αλεξάνδρου Σμέμαν

Το προοίμιο του Σταυρού.

«Την ψυχωφελή, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, και την Αγίαν Εβδομάδα τον πάθους σον, αιτούμεν κατιδείν Φιλάνθρωπε …». Με αυτά τα λόγια του στιχηρού στον εσπερινό της Παρασκευής, πριν την Κυριακή των Βαΐων, τελειώνει η Μεγάλη Σαρακοστή. 
Μπαίνουμε πια στην «Αγία Εβδομάδα», στην περίοδο του εορτασμού των παθών του Χριστού, του Θανάτου και της Αναστάσεως Του. Περίοδος που αρχίζει από το Σάββατο του Λαζάρου .
Τα γεγονότα της διπλής γιορτής, η ανάσταση του Λαζάρου και η είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, αναφέρονται στα λειτουργικά κείμενα σαν «προοίμιο του Σταυρού».Έτσι, για να καταλάβουμε καλύτερα αυτά τα γεγονότα, θα πρέπει να τα δούμε μέσα στα πλαίσια της Μεγάλης Εβδομάδας.
Το κοινό απολυτίκιο των δύο αυτών ημερών: «την κοινήν ανάστασιν προ του σου πάθους πιστούμενος, εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον, Χριστέ ο Θεός…» μας βεβαιώνει, με κατηγορηματικό τρόπο, για την αλήθεια της κοινής ανάστασης. Είναι πολύ σημαντικό ότι μια από τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας, η θριαμβευτική είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, γίνεται ο οδηγός στην πορεία μας μέσα στο σκοτάδι του Σταυρού. Έτσι το φως και η χαρά λάμπουν όχι μόνο στο τέλος της Μεγάλης Εβδομάδας αλλά και στην αρχή της. Το φως και η χαρά φωτίζουν αυτό το σκοτάδι και αποκαλύπτουν το βαθύ και τελικό νόημα του.

Όλοι όσοι είναι εξοικειωμένοι με την Ορθόδοξη λατρεία γνωρίζουν τον ιδιότυπο, σχεδόν παράδοξο, χαρακτήρα των ακολουθιών του Σαββάτου του Λαζάρου. Είναι, θα λέγαμε, Κυριακή και όχι Σάββατο, δηλαδή έχουμε μέσα στο Σάββατο αναστάσιμη ακολουθία. Ξέρουμε ότι το Σάββατο είναι βασικά αφιερωμένο στους τεθνεώτες και η Θεία Λειτουργία γίνεται στη μνήμη τους. Όμως το Σάββατο του Λαζάρου είναι διαφορετικό. Η χαρά που διαποτίζει τις ακολουθίες αυτής της ημέρας τονίζει ένα κεντρικό θέμα: την επερχόμενη νίκη του Χριστού κατά του Άδη.

Άδης είναι ο βιβλικός όρος που χρησιμοποιείται για να ορίσει το θάνατο με την παγκόσμια δύναμη του, που με τα αδιαπέραστα σκότη και τη φθορά καταπίνει κάθε ζωή και δηλητηριάζει ολόκληρο το σύμπαν. Αλλά τώρα, με την ανάσταση του Λαζάρου, ο «θάνατος αρχίζει να τρέμει». Ακριβώς από δω αρχίζει η αποφασιστική μονομαχία ανάμεσα στη Ζωή και το Θάνατο και μας προσφέρει το κλειδί για μια πλήρη κατανόηση του λειτουργικού μυστηρίου του Πάσχα.

Στην πρώτη Εκκλησία, το Σάββατο του Λαζάρου ονομαζόταν «αναγγελία του Πάσχα». Πραγματικά αυτό το Σάββατο αναγγέλει, προμηνύει, το υπέροχο φως και τη γαλήνη του επομένου Σαββάτου, του Αγίου και Μεγάλου Σαββάτου, που είναι ημέρα του Ζωηφόρου Τάφου.

Το πρώτο μας βήμα ας είναι η προσπάθεια να καταλάβουμε το εξής: ο Λάζαρος, ο φίλος του Ιησού Χριστού, είναι η προσωποποίηση όλου του ανθρωπίνου γένους και φυσικά κάθε ανθρώπου ξεχωριστά . Η Βηθανία, η πατρίδα του Λαζάρου, είναι το σύμβολο όλου του κόσμου, είναι η πατρίδα του καθενός. Ο καθένας από μας δημιουργήθηκε να είναι φίλος του Θεού και κλήθηκε σ’ αυτή τη θεϊκή Φιλία που είναι η γνώση του Θεού, η κοινωνία μαζί Του, η συμμετοχή στη ζωή Του. «Εν αύτω ζωή ην, και η ζωή ην το φως των ανθρώπων» (Ιω. 1, 4). Και όμως αυτός ο φίλος (ο άνθρωπος), τον οποίο τόσο αγαπάει ο Θεός και τον οποίο μόνο από αγάπη δημιούργησε , δηλαδή τον έφερε στη ζωή, τώρα καταστρέφεται, εκμηδενίζεται από μια δύναμη που δεν τη δημιούργησε ο Θεός: το θάνατο . Ο Θεός συναντάει μέσα στον κόσμο, που Αυτός δημιούργησε, μια δύναμη που καταστρέφει το έργο Του και εκμηδενίζει το σχέδιο Του. Έτσι ο κόσμος δεν είναι πια παρά θρήνος και πόνος, δάκρυα και θάνατος.

Πως είναι δυνατόν αυτό; Πως συνέβηκε κάτι τέτοιο; Αυτά είναι ερωτήματα που διαφαίνονται στη λεπτομερή διήγηση που κάνει ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιο του για τον Ιησού Χριστό όταν έφτασε στον τάφο του φίλου Του Λαζάρου. «Που τεθείκατε αυτόν; λέγουσι αυτώ · Κύριε έρχου και ίδε. Εδάκρυσεν ο Ιησούς». (Ιω. 11, 35). Γιατί, αλήθεια, ο Κύριος δακρύζει βλέποντας το νεκρό Λάζαρο αφού γνωρίζει ότι σε λίγα λεπτά ο ίδιος θα του δώσει ζωή; Μερικοί Βυζαντινοί υμνογράφοι βρίσκονται σε αμηχανία σχετικά με το αληθινό νόημα αυτών των δακρύων. Μιλάνε για δάκρυα που χύνει η ανθρώπινη φύση του Χριστού, ενώ η δύναμη της ανάστασης ανήκει στη θεϊκή Του φύση. Η Ορθόδοξη όμως Εκκλησία μας διδάσκει ότι όλες οι πράξεις του Χριστού ήταν «Θεανδρικές», δηλαδή θεϊκές και ανθρώπινες ταυτόχρονα. Οι πράξεις Του είναι πράξεις ενός και του αυτού Θεού-Ανθρώπου, του σαρκωμένου Υιού του θεού. Αυτός, λοιπόν, που δακρύζει δεν είναι μόνο Άνθρωπος αλλά και Θεός, και Αυτός που καλεί το Λάζαρο να βγει από τον τάφο δεν είναι μόνο Θεός αλλά και Άνθρωπος ταυτόχρονα. Επομένως αυτά τα δάκρυα είναι θεία δάκρυα. Ο Ιησούς κλαίει γιατί βλέπει το θρίαμβο του θανάτου και της καταστροφής στον κόσμο το δημιουργημένο από τον Θεό.
«Κύριε, ήδη όζει…», λέει η Μάρθα και μαζί της oι παρεστώτες Ιουδαίοι, προσπαθώντας να εμποδίσουν τον Ιησού να πλησιάσει το νεκρό. Αυτή η φοβερή προειδοποίηση αφορά ολόκληρο τον κόσμο, όλη τη ζωή. Ο Θεός είναι η ζωή και η πηγή της ζωής. Αυτός κάλεσε τον άνθρωπο να ζήσει μέσα στη θεία πραγματικότητα της ζωής και εκείνος τώρα «όζει» (μυρίζει άσχημα). Ο κόσμος δημιουργήθηκε να αντανακλά και να φανερώνει τη δόξα του Θεού και εκείνος «όζει»…

Στον τάφο του Λαζάρου ο Θεός συναντά το Θάνατο, την πραγματικότητα που είναι αντι-ζωή, που είναι διάλυση και απόγνωση. Ο Θεός συναντά τον εχθρό Του, ο οποίος του απέσπασε τον κόσμο Του και έγινε ο ίδιος «άρχων του κόσμου τούτου». Και όλοι εμείς που ακολουθούμε τον Ιησού Χριστό καθώς πλησιάζει στον τάφο του Λαζάρου, μπαίνουμε μαζί Του στη «δική Του ώρα» («ιδού ήγγικεν η ώρα…») · στην ώρα για την όποια πολύ συχνά είχε μιλήσει και την είχε παρουσιάσει σαν το αποκορύφωμα, το πλήρωμα ολοκλήρου του έργου Του.

Ο Σταυρός, η αναγκαιότητα του και το παγκόσμιο νόημα του αποκαλύπτονται με την πολύ σύντομη φράση του Ευαγγελίου: «και εδάκρυσεν ο Ιησούς…». Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δάκρυσε : αγαπούσε το φίλο Του Λάζαρο και γι’ αυτό είχε τη δύναμη να τον φέρει πίσω στη ζωή. Η δύναμη της Ανάστασης δεν είναι απλά μια θεϊκή «δύναμη αυτή καθ’ εαυτή», αλλά είναι δύναμη αγάπης, ή μάλλον η αγάπη είναι δύναμη.

Ο Θεός είναι Αγάπη και η Αγάπη είναι Ζωή. Η Αγάπη δημιουργεί Ζωή… Η Αγάπη, λοιπόν, είναι εκείνη που κλαίει μπροστά στον τάφο και η Αγάπη είναι εκείνη που επαναφέρει τη ζωή. Αυτό είναι το νόημα των θεϊκών δακρύων του Ιησού. Μέσα απ’ αυτά η αγάπη ενεργοποιείται και πάλι – αναδημιουργεί, απολυτρώνει, αποκαθιστά τη σκοτεινή ζωή του ανθρώπου: «Λάζαρε, δεύρο έξω!..» Προσταγή απολύτρωσης. Κάλεσμα στο φως. Ακριβώς γι’ αυτό το Σάββατο του Λαζάρου είναι το προοίμιο και του Σταυρού, σαν τη μέγιστη θυσία της αγάπης, και της Ανάστασης, σαν τον τελικό θρίαμβο της αγάπης.

π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, Σύντομη λειτουργική εξήγηση των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας. Εκδ. Ακρίτας 1990.