Κυριακή 15 Οκτωβρίου 2017

Γέροντας Γρηγόριος Δοχειαρίου: “Κρεμᾶνε τὴν Ἑλλάδα, κρεμᾶνε τὴν μάννα ποὺ τοὺς γαλούχησε μὲ ρωμιοσύνη καὶ χριστιανοσύνη”.

ΓΚΑΠ-ΓΚΟΥΠ, ΓΚΑΠ-ΓΚΟΥΠ
Μέρες τώρα ἀκροαζόμαστε τὸ χτύπημα τῶν ἥλων κι ὁ ἕνας ἐρωτᾶ τὸν ἄλλον: Ποιόν καρφώνουνε; Μὰ δὲν ὑπάρχουνε πιὰ γύφτοι. Ποιοί ἑτοίμασαν τὰ καρφιὰ καὶ ποιό παράνομο βουλευτήριο ἀπεφάσισε νὰ σταυρώση; Ποιός εἶναι ὁ ληστὴς ποὺ σήμερα ἀνεβαίνει στὸ ἰκρίωμα; 

Μήπως εἶναι οἱ βουλευτὲς καὶ οἱ ὑπουργοί, ποὺ διεμέρισαν τὰ ἱμάτια τῆς Ἑλλάδος καὶ περπατάει σήμερα στοὺς δρόμους τῆς Εὐρώπης ξυπόλυτη καὶ γυμνή; Μήπως εἶναι τὸ κηποταφεῖον τῶν ἐπισκόπων, ποὺ οὔτε ἕνα στὸπ δὲν μπόρεσε νὰ βάλη στοὺς καταχραστές, στοὺς βλάσφημους, στοὺς ἀρνητὲς τῆς πίστεως; Μήπως εἶναι οἱ ἱερεῖς καὶ γραμματεῖς τοῦ λαοῦ, ποὺ τραβᾶνε τὸν Χριστὸ ἁλυσοδεμένο στοὺς δρόμους τῆς προδοσίας; Γιατί, μεταξοφόροι καὶ χρυσοπιλοφόροι, δὲν λέτε ἔστω καὶ ἕνα «ἐπιτέλους σταματᾶτε»; Μήπως σταυρώνεται ἡ ἔνοχη σιωπὴ τοῦ Ὄρους τοῦ Ἁγίου καὶ ἡ ἀμνηστία ποὺ ὁ ὀρθόδοξος λαὸς χαρίζει χωρὶς ἀντάλλαγμα στοὺς κρατοῦντες; Ὄχι, ὄχι. Εἶναι τὸ ἰκρίωμα ποὺ ἔστησαν οἱ ἄθεοι Συριζαῖοι καὶ τὰ καρφιὰ ποὺ ἔφτιαξαν στὰ καμίνια, στὰ γυφτάδικα τῶν ἀπίστων καὶ ἀκολάστων κρατούντων. Καὶ ποιόν κρεμᾶνε; Κρεμᾶνε τὴν Ἑλλάδα, κρεμᾶνε τὴν μάννα ποὺ τοὺς γαλούχησε μὲ ρωμιοσύνη καὶ χριστιανοσύνη.
Ἦρθε ἡ καταραμένη ὥρα νὰ ἀκούσουμε ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν μάννα μας τὸ «τετέλεσται». Τελείωσαν τὰ πάντα σ᾽ αὐτὴν τὴν χώρα. Ἡ Ἑλλάδα χωρὶς Χριστό, εἶναι ἕνα κουφάρι πεταμένο στὴν ἄβυσσο. Διαδραματίζονται φοβερὰ πράγματα καὶ δὲν βλέπεις κανενὸς Ἕλληνα κληρικοῦ καὶ λαϊκοῦ τὸ μάτι νὰ δακρύζη. Χάνουμε τὰ πάντα καὶ χάσκουμε σὰν νὰ μὴ συμβαίνη τίποτε. Χριστιανέ, σήκω ἀπάνω. Παπᾶ, κάνε τὸ ράσο σου φλάμπουρο καὶ σύ, μοναχέ, τὸ τριβώνιό σου σημαία. Ἀναστέναξε καὶ ἐκ βαθέων κράξε: «Ὄχι δοσίματα στοὺς ἀθέους. Ὄχι ἄρνηση τοῦ Δημιουργοῦ.» Γιατί δὲν ἀκοῦμε τίποτα; Πραγματικὰ πλαστικοποιηθήκαμε; Γιατί κωφεύουμε; Γιατί δὲν πήραμε τοὺς δρόμους καὶ τὶς ραχοκοκκαλιὲς τῶν βουνῶν νὰ φωνάξουμε: «Ὄχι Ἑλλάδα κρεμασμένη. Κατσιποδιάρηδες, κάτω τὰ χέρια ἀπὸ τὴν μάννα»; Ἀπνευστὶ νὰ χρεωκοπήσουμε; Φυσῆξτε, φωνάξτε: «Τὴν Ἑλλάδα τὴν θέλουμε ὅπως μᾶς τὴν παρέδωσαν οἱ πρόγονοί μας». Ποιός θὰ γυρίση πίσω τὸ κεφάλι νὰ φωνάξη «Ἑλλάδα μου γλυκειά, ποιός σοῦ διέρρηξε τὸν χιτῶνα;» καὶ δὲν θὰ ἀκούση «Οἱ ἄπιστοι Συριζαῖοι»; Τί μουγγάδα εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν Ἑλλάδα; Γιὰ τὴν οἰκονομικὴ κρίση πόσα ἀναπηδήματα κάνουμε, πόσες διαμαρτυρίες. Γιὰ τὴν πνευματικὴ καὶ ἐθνικὴ κρίση οὐκ εἰσὶ λαλιαὶ οὐδὲ λόγοι. Δὲν ἀκούγονται φωνές. Φωνάξτε προτοῦ κεκράξονται οἱ λίθοι. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ὀρθόδοξη. Εἶναι ὁ μεγάλος ἥλιος ποὺ ὅλος ὁ κόσμος περιμένει τὸ φῶς του καὶ τὴν θαλπωρή του. Ἔχεις τὴν δύναμη, Ἐκκλησία. Ἔχεις τὴν δύναμη, ἑλληνικὲ λαέ, σὲ μιὰ νύχτα νὰ ρίξης τὰ κῶλα αὐτῶν ἐν τῇ ἐρήμῳ. Αὐτῆς τῆς συμφορᾶς ποὺ τὶς μέρες αὐτὲς κάνει τὴν ἐμφάνισή της. Δὲν βαστιέται, δὲν κρατιέται. Ἅμα πέση κάτω ἡ δρῦς, ὅλοι θὰ ξυλεύσουμε. Βοηθῆστε την νὰ μὴ πέση. Κρατῆστε την ὄρθια. Βδελυχθῆτε τοὺς ἀνέμους τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Δεῖξτε τὴν ἀνδρειοσύνη ποὺ κληρονομήσατε ἀπὸ τοὺς πατέρες σας. Ράγισαν τὰ πάντα καὶ ὅλοι οἱ σωφρονοῦντες λένε: «Ἢ Θεὸς πάσχει ἢ τὸ πᾶν ἀπώλετο».
Δεσποτάδες, ἂν καὶ σ᾽ αὐτὸ τὸ νομοσχέδιο δὲν κρεμάσετε τὰ στολίδια σας καὶ δὲν τοὺς δώσετε τὴν χαριστικὴ βολή, τότε πράγματι θά ᾽ρθη μέρα ποὺ θὰ κλαύσετε καὶ θὰ θρηνήσετε, ἀλλὰ ποιόν; Ἔχετε τὴν δύναμη νὰ πῆτε: «Μάννα, μὴ κλαῖς· ὁ γιός σου δὲν ἀπέθανε, ἀλλὰ καθεύδει»; Ἔχετε τὴν δύναμη νὰ ποτίσετε τοὺς κρατοῦντες μὲ ὄξος καὶ χολή; Ἂν δὲν τὴν ἔχετε, μεριάστε. Δὲν γνωρίζω ἐὰν βρεθῆ ἄνθρωπος νὰ χτυπήση νεκροκάμπανο. Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ πετάξετε καταγῆς στέμματα καὶ σκῆπτρα. Καβαλικέψτε ὀνάριο καὶ εἰσέλθετε στὶς πόλεις καὶ στὰ χωριὰ καὶ κόψτε τὰ χέρια τῶν σταυρωτῶν. Δὲν εἶναι δύσκολο. Βάψτε τὴν γῆ μὲ αἷμα, γιὰ νὰ ἀνεμίση τοῦ σταυροῦ ἡ δύναμη. Ἐσχάτη ὥρα ἐστί.
Μέσα σ᾽ αὐτὸν τὸν κυκλῶνα καὶ τὴν ἀνεμοθύελλα, «μεγίστη» Μονὴ διανέμει κούφια καρύδια: συγγραφικὸ ἔργο ἑνὸς μοναχοῦ. Σκουνταμοὶ καὶ τύφλες μᾶς βρήκανε. Αὐτὸ ἂς τὸ ἔκανε ἡ Μονὴ ποὺ τὸν γαλούχησε, ἡ Μονὴ ποὺ τὸν ἔκανε μοναχὸ καὶ ὄχι ἐσύ, κυρα-Παναγιώτα μου. Ὁ λαὸς δὲν θὰ ἀναθαρρύνη μὲ συγγραφικὰ ἔργα, ἀλλὰ μὲ τὴν παρουσίαση ἀσκητικῶν ἀγώνων καὶ καμάτων. Βγάλτε μιὰ φωτογραφία τὸ ἐσωτερικὸ τοῦ κελλιοῦ τοῦ παπα-Διονύση καὶ τοῦ παπα-Εὐδόκιμου καὶ τοῦ πολυθρύλητου αὐτοῦ μοναχοῦ καὶ βάλτε τις μπροστὰ στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, νὰ ἐπιλέξουν τὸν ἀσκητή, τῆς πίστεως τὸν ὑπερασπιστὴ καὶ τὸν πνευματικὸ ἀγωνιστή. Μέσα σ᾽ ἕνα κελλὶ ποὺ παρουσιάζεται σὰν ἕνα πλούσιο κοινόβιο σὲ σμικρογραφία, μυρίζουν ἀσκητικοὶ ἀγῶνες, στερήσεις καὶ θλίψεις καὶ δοκιμασίες; Δίνει τὸ κελλὶ αὐτὸ μαρτυρία Χριστοῦ; μαρτυρία φλογισμένης καρδιᾶς; Τὰ βιβλία αὐτὰ θὰ βοηθήσουν αὐτὴν τὴν ὥρα στὸν χαμὸ τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος; Ἀεροσυνοδοὶ γίνατε. Τίποτα δὲν μπορεῖτε νὰ στηρίξετε. Μέσα σ᾽ αὐτὸν τὸν χαλασμό, σὲ τί μπορεῖ νὰ βοηθήση ἡ ἐπίδειξη γνώσεων; Μὰ αὐτὰ τὰ βρίσκουμε καὶ στὸν κόσμο. Γι᾽ αὐτὰ θὰ ἐρευνοῦμε τὴν ἔρημο καὶ αὐτοὺς τοὺς καρποὺς θὰ παρουσιάζουμε στὸν ταλαιπωρημένο κόσμο; Αὐτὰ μᾶλλον βοηθᾶνε στὸ ναυάγιο ποὺ μᾶς βρῆκε μέσα στῶν Συριζαίων τὴν φουρτούνα. «Μεγίστη», ρήμαξες μὲ αὐτὰ τὰ πράγματα κι ἔγινες ἐλαχίστη. Ἂν σὲ θαυμάζη γιὰ τέτοιες ἐπιδείξεις νοῦς ὑγιής, πετάξτε τα ὅλα στὴν θάλασσα. Στὸ καφάσι μέσα δὲν ἔμεινε κανένας καρπὸς γερός. Σαπίλα ἀναδίδει καὶ σκνίπες γεμίζουν τὰ μάτια μας. Αὐτὴ ἡ παρουσίαση ἦταν πραγματικὰ ἡ τούρτα μὲ τὸ κερασάκι. Φάτε την, οἱ τὰ ἀνάκλιντρα ἀγαπῶντες.
Κύριε, ἐλέησον!

Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης

3 σχόλια:

Μαρία Π. είπε...

Αναρωτιέται ο γέροντας Γρηγόριος γιατί τόση αδράνεια, τόση αναισθησία θα μπορούσαμε να πούμε μπροστά στα εξωφρενικά που συμβαίνουν. Γιατί πολύ απλά "το πράγμα δούλευε χρόνια", η πνευματική υπόσκαψη συντελέστηκε και συντελείται σταθερά και τώρα βλέπουμε το αποτέλεσμα. Άκουσα μια ομιλία:
[Εισερχόμαστε σε δύσκολες εποχές https://www.youtube.com/watch?v=gtuYRYL7vow]
Μιλάει με στοιχεία.. Οι εκκλησίες έχουν ερημώσει, τα μοναστήρια "φυτοζωούν" με 1-2 μοναχούς τα περισσότερα, και έτοιμα να κλείσουν οριστικά. Πολλά έχουν ήδη σφραγιστεί. Λέει συγκεκριμένα παραδείγματα.Στα περισσότερα χωριά δεν υπάρχει ιερέας και δεν ακούγεται πια καμπάνα.Η Ελλάδα αποχριστιανοποιείται οριστικά.Η χαριστική βολή θα είναι ο διαχωρισμός Εκκλησίας-κράτους (είναι βέβαιη), όταν δεν θα υπάρχει πια μισθοδοσία. Λίγοι ιερείς θα μπορέσουν να συντηρηθούν απ΄τον κόσμο και οι υπόλοιποι θα αναγκαστούν να βρουν δουλειά για να επιβιώσουν.Μπορεί να φύγουν και απ΄τη χώρα.
Λέει ότι πήγε στη Βουλγαρία και εκεί συμβαίνει το ίδιο. Μια ερημωμένη Ορθοδοξία.Επίσης στην Ρωσία (που θεωρούμε ότι υπάρχει ακμαία πίστη), είναι και εκεί το ίδιο. Οι γάμοι είναι μόνο πολιτικοί (λόγω προηγούμενου κομμουνιστικού καθεστώτος). Υπάρχει μια γενική αποστασία και αφασία ειδικά στους νεότερους και αυτό δεν αντιστρέφεται.Τα κλαμπ γεμάτα τα Σαββατόβραδα μέχρι τα ξημερώματα και οι εκκλησίες άδειες. (Δε νομίζω ότι είναι τυχαίο που "καθιερώθηκε" η Σαββατιάτικη έξοδος, με το πρόσχημα ότι δεν δουλεύουμε την άλλη μέρα.. έτσι κι αλλιώς πάρα πολλοί είναι άνεργοι.. ο βαθύτερος λόγος είναι να μην τιμάται η ημέρα του Κυρίου).

amethystos είπε...

Δέν είναι πλέον ζωντανή η πίστη. Δέν υπάρχει ενορία. Η ζωή τής εκκλησίας είναι πλέον τελετουργική. Ο κλήρος έπαιξε τό παιχνίδι τού αντιπροσώπου τού Θεού καί έχασε. Η θέση αυτή έλκει τώρα πλέον όσους ποθούν τήν εξουσία πού συνεπάγεται ακόμη η θέση τού "ποιμένος". Η εκκλησία είναι πλέον συντηρητική. Η ΚΑΙΝΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΕΧΑΣΕ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ. Ας δούμε τί γίνεται μέ τό κίνημα τού Καντιώτη καί θά προσγειωθούμε αμέσως. Η μέ τόν Ρωμανίδη τού Ιερόθεου Βλάχου. Κατήντησε ο Ζηζιούλας μιά κάποια λύση.

Μαρία Π. είπε...

"Δέν είναι πλέον ζωντανή η πίστη. Δέν υπάρχει ενορία. Η ζωή τής εκκλησίας είναι πλέον τελετουργική."

Αυτό είναι φανερό.Υπάρχει σε πολλές περιπτώσεις τυπικότητα, και ένας θεωρούμενος "μηχανικός αγιασμός" μέσω τελετουργικών.. και όλα τα υπόλοιπα..
Φαντάσου όμως ότι ακόμα και αυτά ισχύουν κυρίως για τους μεγαλύτερους (τους λίγους) που υποτίθεται ότι "απαρτίζουν την ενορία".
Οι μικρές ηλικίες απλά "δεν έχουν σχέση" με το θέμα "Εκκλησία" είτε τυπικά είτε ουσιαστικά. Και δεν αναφέρομαι μόνο στον Ναό ή τη Θεία Κοινωνία αλλά γενικότερα στο θέμα "Πίστη".
Όταν βλέπουμε καμιά δημοσκόπηση που λέει ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων δηλώνει ότι πιστεύει στον Θεό, οι περισσότεροι το λένε με την έννοια μιας γενικής πίστης σε μια ανώτερη δύναμη, και μιας εθιμοτυπικής συμμετοχής σε κάποιες γιορτές..
Μεγάλη ευθύνη σε αυτό (εκτός από τον υλισμό και τις θεωρίες της αμφισβήτησης και αθεϊας που κατέκλυσαν την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες) έπαιξε η ίδια η μετάλλαξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε νεο-Ορθόδοξη, και η αντιγραφή των παπικών προτύπων..
Η Δύση μας απορροφά σε όλα τα επίπεδα..